''Şiirin direnişi'' / Ümit Aktaş

Ümit AKTAŞ
umitaktas24@gmail.com

Her şeye rağmen şiir direnişini sürdürmekte ve o bu direnişini sürdürdükçe, “insan”ın direnişinin asla sona ermeyeceğine dair olan umudumuzu da kaybetmemekteyiz. Şiir çünkü, hakikate çağıran bir sesleniş olarak, her daim teyakkuz halinde olmamızı hatırlatacaktır bize; bir insan olmaklığımıza dair o basit gerçekliği duyurarak, zalimler ve baştan çıkarıcılara karşı uyararak. O zaman demekteyiz çok şükür, daha umudumuz sona ermedi, birileri o ilahi esintiyi duymakta; duymakta ve duyurmakta bildiklerini. Daha okurken ilk dizeleri çarpmaya başlamakta kalbimiz, tıpkı bir vahyin inişini duyarmış gibi ya da yağışını rahmetin.

“Onurlu bir insana layık bir hayatı hak etmek için, bütün o zorlu geceleri bıkmadan usanmadan çalışarak geçirdim.” Antara’nın bu dizeleri kendisine okunduğunda, Peygamberimizin şöyle söylediği rivayet edilir: “Bir Arabın övülmesi bende hiçbir zaman onu görme arzusu uyandırmamıştı; ama vallahi bu şiirin yazarıyla buluşmak ve tanışmak isterdim.” (İslam Düşüncesi, İkbal, Külliyat Y.)

Şiirin poetikası üzerine de çalışmaları olan Cevat Akkanat, “Korku Islığı”nda (Lika Kitaplığı) nasıl da dile getirmekte o delişmen sevdalar gibi onurun ve direnişin şiirini; damarlarda zonklayan o serazad gençliği:

“bu günleri de gördük, ne mutlu bize diyeceğimizi sanmıyorlardı. “çökümleri yaşayacaksınız diyorlardı bizler için. Düşmanlarımızdı onlar ve tümü, böyle derken, isteklerini dile getiriyorlardı./bilmiyorlardı. (bitki bilim kitapları yoktu ve bilmiyorlardı çekirge parmağı gülümüzün varlığını.) bu yüzden de, çeneleri koparcasına bağırıyorlardı: çökümleri yaşayacaksınız!… biliyoruz unutmamamız gerekiyor geldiğimiz yoldaki ölenlerimizi ve unutmamamız gerekiyor sevgilim/utkumuzun temelinde kendimizi büyük meydanlarda asabilmeyi göze almış olmamız yatıyor, unutmamalıyız…/haydi bu günleri de gördük, ne mutlu bize.”

“ey eylem getiren güzellik/sürgit gül açılmışlık/doğru dünyası imgenin…”
“uçarı şiirlerimden seçtim aşk şarkılarımın sözlerini/tüm sanat dallarından salkım saçak dağlarca/aydınlatıcı-acısız ve gülüşlü-bilgi parlayan…”

Mustafa Celep ise “İnsanı Aşan Kan”da (Okur Kitaplığı) yeni bir insanı öğütlüyor bize; yeni oldukça yenilenmesi gereken ve direndikçe direnmesi, unutmaması yürüdüğü yolların büklümlerini:

“Ben aczimden fırtınalar kurarım direnç yüklü gemilerim yanaşıp/Konuşurum Akif gibi konuştuğumda enginlere tuzak kuranlara karşı/Bu kal’anın müdafaası bende coşkudur/Coşkunun atına biner ve uzanırım kıyısına insanın/Konuşurum Akif gibi konuştuğumda ama bu kal’a/Bu sert bakışlı erlerin diyarı bu kılıç ülkesi/Bu okyanus yürekli kadınların vatanı/Müteşebbis ruhların değil müteyakkız ruhlarındır.”

“Nedir aşkı karartan köleleştiren bu halkı nedir/Bu Protestan ahlaka, bu kancık adamlara/Çıkıp bunun hesabını teker teker soracağım/Şimdi gidip bir duruşmaya bir halk vuruşmasına hatta/Katılacağım kararmadan dinç bir yüzle burada…”

“Dedim yaşadım bunca acıyı dedim çalkantılıydım/Dedi çarpışan atlar gibi somut duyguların olsun/Dedim neymiş bu büyüler fallar yaşamsal değil bunlar/Dedim bi vuruşluk canı var/Dedim korkarım tanrı’dan bir aslanın yürüyüşü gibi kanımda/Dedim köklerim yarılıyor ortadan dedim bu da geçer ya hu!/Dedi çarpa çarpa ilerleyen bir şey olsun köklerini yarışın/Dedi yolların dedi caddelerin de somut olsun/Dedi kadınların somut olsun/Dedi kütür kütür yürüyen somut kadınların olsun/Dedim vatan somuttur/Dedi sağlam dur bir halk gibi/Karşısında düşmanın.”

Melek Arslanbenzer ise, “Metro’da Cuma Namazı”nda (Avangard Y.) şiire kadınca bir duyarlılığı eklemesi yanında, Fayrap çevresince sürdürülen neoepik şiir arayışlarına da önemli katlılarda bulunmakta:

“Putlar/Köprüler geçerim yağmurlu havalarda/Soğuktan bir kokuya sığınır geçerim/Paltoma sarınır geçerim desem de olurdu aslında/Ama bu sis bu toz duman bu yalnızlık bu şehir/Karanlıktan geçerim/ basar geçerim/Ayağım kayar kalkar geçerim/Tenezzülsüz geçerim…”

“Bir adım olsun soğuk olsun diyordum içimden/İntikam türkülerim vardı intikam mermilerim yoktu henüz/Olsun diyordum bir cephaneliğim/Silahlar taşıyayım sırtımda yahut kağnılarla/Dağlarım olsun dönebileceğim/Kardeşlerim sevebileceğim…”

Sadece direnişlerini sürdüren bu yürekli şairleri değil, aynı zamanda kapitalist piyasanın insan onurunu alçaltan koşullarına rağmen şiir kitaplarını basan ve şairleri cesaretlendiren bu yayınevlerini de kutluyorum.

(Milat, 19 Aralık 2011)